Als Alice in Wonderland in de Jeugdzorg (deel 4)

Het is vandaag ruim 5 maanden nadat de kinderen uit het gezin in mijn privé omgeving zijn vertrokken en in pleeg-zorg zijn. Er over schrijven maakt de machteloosheid iets lichter om te dragen. Het geeft ook een sprankje hoop dat het in beeld brengen van de positie van de ouder, de ogen van de betrokken hulpverleners (-instanties) een beetje opent, er beweging ontstaat in de samenwerking. Maar misschien is dat een illusie.  Met beide ouders uit het gezin gaat het slechter dan voorheen. Je bungelt als ouder aan een draadje. De onzekerheid maakt je gek. Je rechten als ouder lijken ingeleverd te zijn, daar gaan nu vele andere partijen over.  Veel dingen vallen mij sinds de start van het onheil in dit gezin op. De Jeugdbeschermer die in het eerste gesprek aangeeft; ik ben er niet voor moeder, ik ben er niet voor vader, ik ben er voor de kinderen. Hoe iemand anno 2019 binnen de jeugdzorg nog denkt dat kinderen en ouders los te koppelen zijn, is mij een raadsel. De Jeugdzorg is er voor gezinnen, om er voor te zorgen dat ouders en kinderen samen (het liefst in hetzelfde huis maar zeker in een positieve verbinding met elkaar) een goede toekomst tegemoet gaan, dat relaties zoveel mogelijk hersteld worden, ontwikkelingsproblemen verminderd worden en hulpverlening overbodig wordt.  Een Jeugdbeschermer die zegt dat hij/zij er voor het kind is, doet de behoeften en belangen van het kind onrecht, doet de relatie tussen kinderen en hun ouders ernstig tekort. De term Kinderbescherming en Jeugdbeschermingis mij sindsdien een doorn in het oog, want beschermen beoogt een vijand, een af te moeten wenden gevaar en dreiging. De Beschermer in de rol van held. Het zorgt er voor dat ouders en beschermers al snel tegenover elkaar kunnen komen te staan. Alsof niet elke ouder vanaf de geboorte van haar/zijn kind besef heeft van zijn verantwoordelijkheid en het kind tegen elk gevaar wil beschermen? In het gezin waarover ik nu deel 4 in de serie schrijf worden beschuldigingen door de ene ouder geuit over de andere ouder. Beschuldigingen die niet eerder zijn geuit tegen de vaste professional en vertrouwenspersoon die al 8 jaar betrokken was op het gezin, deze persoon heeft ook nooit enig signaal gekregen omtrent de beschuldigingen die sinds 8 mei geuit worden. Hoe is dat mogelijk? Die vraag wordt niet gesteld door de personen die zich sinds 8 mei over het gezin buigen. Als de beschuldigingen waar zijn is er dan geen functioneringsgesprek met de betreffende vertrouwenpersoon nodig? Is het gezin dan niet enorm verwaarloosd door de professional?  Maar ook de omgeving om het gezin heen had geen signalen, ouders en kinderen werden positief beoordeeld. Toch wordt die informatie niet meegewogen. Waar rook is is vuur én pas als de nieuwe professionals uit eigen ervaring ontdekken wie zij voor zich hebben, ja dan dan maken ze misschien een draai in hun koers. Niet luisteren naar de collega die hun is voorgegaan, niet luisteren naar betrokkenen om het gezin heen, niet luisteren naar familie. Hoogmoed ten top. Dus nee, de term en inhoudelijke rol van de Kinder- en Jeugdbeschermer valt mij sinds de start van dit hele proces ernstig teleur. Al maanden heeft iedereen het over dat er ernstige zorgen zijn, nee er zijn ernstige beschuldigingen. Al maanden zegt iedereen dat het uitgezocht moet worden, maar niemand zoekt het uit, de tijd verstrijkt zonder dat er werkelijk uitgezocht wordt en dat de bronnen die jarenlang contact hadden met het gezin (formeel en informeel) op waarde geschat worden. Wat in het hele proces ook uitermate frustreert is dat er nog steeds geen enkel contact met het netwerk gelegd is. Ondanks richtlijnen in de Jeugdzorg (NJI), die voor de Jeugdbescherming maar ook voor de Pleegzorg gelden is er nog steeds geen contact met de familie gezocht. Hun kennis over het gezin is niet van belang, het feit dat de kinderen hebben aangegeven ze te missen is niet van belang. Opa, oma, tante, oom, nichtjes en neefjes, ze hebben de kinderen al meer dan 5 maanden niet gezien en niet gesproken. Zonder dat dit enige aandacht heeft in het contact met de kinderen en de ouders. Collega’s kennen jullie de richtlijnen? Waarin aangegeven wordt dat het sociale netwerk gemobiliseerd dient te worden. Is er kennis van en wordt er rekening gehouden met cultuurspecifieke aspecten in het gezin, de opvoeding en het zich verhouden op hulpverlening? Tot op heden is hier niets zichtbaar van geworden. Om radeloos van te worden. De Jeugdzorg komt vaak negatief in het nieuws, ik begin het steeds beter te begrijpen.



Reacties zijn gesloten.